Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Strzelcach Krajeńskich

UZASADNIENIE

P. S. N. dnia 3 sierpnia 2022 r. wniósł pozew o nakazanie pozwanej J. N. (1) opróżnienia, opuszczenia i wydania lokalu mieszkalnego położonego w (...). Jednocześnie wniósł o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych (k. 3).

W uzasadnieniu podał, iż pozwana bez jego wiedzy wprowadziła się do lokalu dokonując zniszczenia jego własności.

Pozwana- J. N. (1) w odpowiedzi na pozew wskazała, iż przebywa w lokalu wraz z małoletnimi dziećmi albowiem powód zaprzestał płacenia alimentów, a pozwaną nie stać na wynajem i taka była ustna umowa. Ponadto wskazała , że zostanie wszczęte postępowanie o podział majątku (k. 40-42,48).

Postanowieniem z dnia 09.12.2022r Sąd zawiadomił Gminę S., iż może wstąpić do postępowania w charakterze interwenienta ubocznego ( k.51). Gmina nie wstąpiła do postępowania.

Pozwana w uzupełnieniu odpowiedzi na pozew pismem z dnia 30.01.2023r wniosła o oddalenie powództwa i obciążenie powoda kosztami procesu ( k.96-98).

W uzasadnieniu powołała się na pozorność umowy ustanawiającej rozdzielność majątkową małżeńską oraz , że nieruchomość w (...) wchodzi w skład majątku wspólnego stron.

Wyrokiem z dnia 29.06.2023r w sprawie IC 182/22 tut. Sąd uwzględnił powództwo, przyznał pozwanej prawo do lokalu socjalnego, nakazał wstrzymanie eksmisji do czasu złożenia przez Gminę S. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego, nie obciążył pozwanej kosztami procesu, nakazał ściągnięcie od powoda nieuiszczonych wydatków sądowych ( k.186, 195-201).

Pozwana pismem z dnia 11.09.2023r wniosła o zawieszenie postępowania ( k.224-225).

P. pismem z dnia 30.10.2023r wniósł o eksmisję również L. i N. N. ( k.294), a na rozprawie apelacyjnej w dniu 30.11.2023r o eksmisję N. N. ( protokół k.309).

Na skutek apelacji pozwanej ( k.211) w/w wyrok w dniu 30.11.2023r przez Sąd Okręgowy w Gorzowie W.. został uchylony do ponownego rozpoznania pozostawiając Sądowi Rejonowemu w Strzelcach Krajeńskich rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego ( k.310).

W uzasadnieniu Sąd polecił wezwanie do udziału w sprawie w charakterze pozwanych dzieci stron, rozważenie potrzeby ustanowienia dla dzieci kuratora i wpływu sprawy o podział majątku na postępowanie i rozpoznać wniosek pozwanej o zawieszenie postępowania ( k.324).

Postanowieniem z dnia 29.01.2024r Sąd wezwał L., N. i N. N. do udziału w sprawie w charakterze pozwanych ( k.340).

Pozwana J. N. (1) pismem z dnia 01.02.2024r wniosła o ustanowienie dla małoletnich pozwanych kuratora ( k.348, 349).

P. pismem z dnia 09.02.2024r poinformował, iż N. N. (1) jest już pełnoletnia ( k.352).

Sąd Rejonowy III Wydział Rodzinny i Nieletnich postanowieniem z dnia 06.03.2024r ustanowił dla nowo wezwanych pozwanych reprezentanta w osobie adw. B. Ł. ( k.355).

Reprezentant małoletnich pozwanych N. i L. N. w piśmie z dnia 29.04.2024r wniósł o oddalenie powództwa, a ewentualnie o przyznanie w razie uwzględnienia powództwa lokalu socjalnego, obciążenie powoda kosztami postępowania w całości i zasądzenie kosztów świadczonej pomocy z urzędu wraz z VAT, które to koszty nie zostały ani w całości ani w części opłacone. Ponadto wniósł o zawieszenie postępowania do czasu prawomocnego zakończenia sprawy I Ns 288/23.

W uzasadnieniu wskazał, iż uprawnienie do korzystania z nieruchomości wynika ze stosunku rodzinnego tj. obowiązku alimentacyjnego i odmiennie niż w przypadku matki nie wygasło wraz z rozwiązaniem małżeństwa stąd żądanie powoda względem małoletnich jest bezpodstawne, sprzeczne z art.5 k.c. ( k.365-368).

Postanowieniem z dnia 15.05.2024r Sąd zawiesił postępowanie do czasu prawomocnego zakończenia sprawy I Ns 288/23 o podział majątku ( k.370).

Postanowieniem z dnia 28.11.2024r Sąd podjął zawieszone postepowanie ( k.384).

P. pismem z dnia 23.12.2024r podtrzymał wniosek o eksmisję wszystkich pozwanych, obciążenie ich kosztami procesu ( k.392-394).

Reprezentant małoletnich podtrzymał dotychczasowe stanowisko pismem z dnia 26.12.2024r ( k.395).

Pozwana N. N. (1) nie zajęła stanowiska w sprawie ( k.369, 385, 390).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. N. i J. N. (1) zawarli związek małżeński w dniu 22.10.2011r.

W dniu 10.05.2013r ustanowili rozdzielność majątkową małżeńską.

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Gorzowie W.. z dnia 31.08.2021r w sprawie IC 1208/20 małżeństwo zostało rozwiązane przez rozwód. Sąd powierzył władzę rodzicielską nad córkami N., L. i N. obojgu rodzicom ustalając miejsce pobytu małoletnich przy matce. Wyrok jest prawomocny.

Postanowieniem z dnia 24.10.2023r w sprawie I. N. 84/23 została ograniczona władza rodzicielska powoda nad mał. L., N. i N. N..

Miejsce pobytu małoletnich nie zostało zmienione.

N. N. (1) uzyskała pełnoletność w dniu 05.02.2024r.

P. jest właścicielem nieruchomości zabudowanej domem jednorodzinnym położonej w P. stanowiącej działkę nr (...) o pow. 0,0859 ha , dla której Sąd Rejonowy w Strzelcach Kraj. IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...) .

P. ww. nieruchomość nabył 11.04.2014r na mocy aktu notarialnego Rep. A nr (...) będąc w związku małżeńskim w ustroju rozdzielności majątkowej małżeńskiej.

P., pozwana i ich dzieci zameldowani są w w/w lokalu od dnia 30.06.2014r.

Strony wspólnie zamieszkiwały w nieruchomości w czasie trwania małżeństwa.

Pozwana J. N. (1) wyprowadziła się we wrześniu 2020r i na okres od 01.10.2020r do 30.09.2022r zawarła umowę najmu lokalu mieszkalnego w (...)/3, w którym zamieszkała wraz z córkami L. i N.. Umowa została wypowiedziana.

Pozwana J. N. wraz z dziećmi za zgodą powoda z uwagi na zaległości alimentacyjne powróciła do lokalu.

P. zaproponował najem lokalu w kwocie 2.200 zł miesięcznie wraz z opłatami za lokal , na który nie zgodziła się pozwana mając na uwadze wysokość jej zarobków 2.900 zł w związku z czym powód cofnął zgodę na zamieszkanie pozwanej.

J. N. (1) od 04.07.2022r wraz z dziećmi przebywa w lokalu powoda bez jego zgody.

Nie ponoszą kosztów utrzymania nieruchomości poza częściowymi opłatami związanymi z energią elektryczną.

Postanowieniem z dnia 02.04.2024r w sprawie I Ns 288/23 tut. Sądu oddalił wniosek o podział majątku stron. Postanowienie jest prawomocne ( k.389).

Pozwana nie ma innego lokalu. Pracuje za wynagrodzeniem 2.900 zł. Zajmuje się dziećmi. Jest zdrowa. Nie ma ustalonego stopnia niepełnosprawności.

P. przebywa na zasiłku chorobowym, planuje dalszą rehabilitację.

dowód:

⚫

akt notarialny k.15-17, 61;

⚫

wydruk księgi wieczystej k.18-26, 182-183;

⚫

zdjęcia k.7-14,68-90,101 ;

⚫

zaświadczenie k.59;

⚫

umowa k.62-67;

⚫

wydruki k.99-100,

⚫

przesłuchanie stron nagranie z 14.02.2023r;

⚫

zeznania świadków: M. S., J. S., N. N. (1), A. G. ( nagranie z 04.04.2023r) S. N., N. S. ( nagranie z 23.05.2023r), N. K. ( nagranie z 27.06.2023r);

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

Postępowanie jest prowadzone w postepowaniu zwykłym k.1.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów zaoferowanych przez strony, a powołanych w ustaleniach faktycznych.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd uznał za wiarygodny.

Treść dokumentów nie była kwestionowana przez strony.

Co do dokumentów prywatnych stanowią one tylko dowód tego, że osoba, która je podpisała złożyła oświadczenie zawarte w ich treści (art. 245 k.p.c.).

Moc dowodowa dokumentów urzędowych obejmuje zaś potwierdzenie tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone (art. 244 k.p.c.).

Co do wypisów ksiąg wieczystych Sąd wziął pod uwagę, iż zgodnie z art. 3 ustawy o księgach wieczystych i hipotece domniemywa się, że prawo jawne wpisane w księdze wieczystej, jest wpisane zgodnie ze stanem prawnym, zaś prawo wykreślone nie istnieje.

Jedną z naczelnych zasad procesu cywilnego jest zasada kontradyktoryjności (sporności). Oznacza ona, iż sąd rozstrzyga sprawę na podstawie dowodów, przeprowadzonych na wniosek stron procesowych, może się też opierać na faktach znanych powszechnie (art. 228 § 1 k.p.c.) i znanych sądowi urzędowo (art. 228 § 2 k.p.c.).

W myśl art.232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Sąd może dopuszczać dowody również z urzędu.

Sąd mając na uwadze charakter sporu oparł się na materiale dowodowym zaoferowanym przez strony niniejszego postępowania.

Zgodnie z art.6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Zatem kto chce, by zgłaszane przez niego okoliczności były uwzględnione, musi przekonać organ rozstrzygający o ich istnieniu.

Zgodnie z przepisem art. 222 § 1 k.c. właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Wydanie następuje przez eksmisję.

Przepis ten służy, zatem ochronie prawa własności i przyznaje właścicielowi rzeczy roszczenie windykacyjne służące przywróceniu właścicielowi władztwa nad rzeczą.

Dla osób trzecich płynie stąd obowiązek biernego poszanowania cudzego prawa własności.

W myśl ogólnie obowiązującej zasady rozkładu ciężaru dowodu to strona powodowa jest zobowiązana udowodnić, że przysługuje jej prawo własności spornej rzeczy, jak i to, że pozwana faktycznie nią włada.

P. przedstawił dowody , iż jest wyłącznym właścicielem nieruchomości zajmowanej przez pozwane ( umowę rozdzielności majątkowej małżeńskiej, umowę zakupu nieruchomości, wydruk z KW). Z przesłuchania stron wynika, iż nieruchomość zajęła J. N. (1) wraz z dziećmi . Sąd dał im wiarę w tym zakresie.

P. spełnił przesłanki w zakresie istnienia roszczenia.

Stronę pozwaną zaś obciąża ciężar wykazania, że przysługuje jej skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania wskazaną rzeczą, która niweczy skuteczność wywiedzionego powództwa windykacyjnego.

Niewątpliwie kluczowe znaczenie ma uprawnienie J. N. (1) do zamieszkiwania w nieruchomości powoda albowiem Sąd Okręgowy przy rozwodzie ustalił miejsce pobytu małoletnich przy matce.

Niewątpliwie strony ( powód i J. N. (1)) nie pozostają już w związku małżeńskim co wynika z ustaleń poczynionych w toku postępowania apelacyjnego przez Sąd Okręgowy. Okoliczność ta wynika również z przesłuchania stron, które w tym zakresie były zgodne zatem brak podstaw do kwestionowania tej okoliczności.

Na skutek ustania małżeństwa przez rozwód pozwana utraciła tytuł prawny do zamieszkiwania w lokalu stanowiącym majątek odrębny powoda - wynikające z art. 28 ¹ KRO prawo pozwanej do korzystania z mieszkania powoda w celu zaspokojenia potrzeb rodziny.

Swój tytuł do zamieszkiwania na nieruchomości, której dotyczy powództwo, pozwana mogła czerpać ze stosunku prawnorodzinnego łączącego go z powodem.

Tytuł ten istniał dopóki trwało małżeństwo stron, gdyż zgodnie z art. 23 k.r.io. małżonkowie mają równe prawa i obowiązki w małżeństwie i są obowiązani do wspólnego pożycia, do wzajemnej pomocy i wierności oraz do współdziałania dla dobra rodziny, którą przez swój związek założyli.

P. realizował powyższy obowiązek przyjmując pozwaną do swojego mieszkania i zezwalając na zamieszkiwanie w nim. Obowiązek ten wygasł jednak z chwilą rozwiązania małżeństwa stron przez rozwód.

Pozwana nie przedstawiła również żadnego prawa własności spornej nieruchomości.

Postanowieniem z dnia 02.04.2024r Sąd Rejonowy oddalił wniosek J. N. (1) o podział majątku. Orzeczenie jest prawomocne zatem bez znaczenia pozostaje argumentacja co do wad oświadczenia woli dotycząca umowy o rozdzielność majątkową. Prawomocne orzeczenie w tym przedmiocie rozwiewa wszelkie wątpliwości J. N. (1) co do własności nieruchomości.

Zatem zeznania świadków w tym zakresie, jak i stron postępowania pozostają bez wpływu na rozstrzygnięcie.

Sąd dał wiarę wynikom przesłuchania świadków. Zeznawali ona według swojej wiedzy i własnych spostrzeżeń.

Prawo własności ma charakter bezwzględny, co oznacza, iż uprawnieniom właściciela odpowiada powszechny obowiązek niewkraczania w sferę uprawnień właścicielskich. Prawo własności jest prawem dającym najpełniejsze władztwo nad rzeczą, dlatego właściciel może rozporządzać rzeczą według swojego uznania.

Pozwana J. N. (1) nie wykazała również, żeby miała inny niż prawo własności tytuł do zamieszkiwania w lokalu powoda.

P., pozwana i ich dzieci zameldowani są w w/w lokalu od dnia 30.06.2014r.

Strony wspólnie zamieszkiwały w nieruchomości w czasie trwania małżeństwa. Pozwana wyprowadziła się we wrześniu 2020r.

Okoliczność ta wynika z twierdzeń stron , jak i zawartej przez pozwaną umową najmu.

Pozwana J. N. (1) na okres od 01.10.2020r do 30.09.2022r zawarła umowę najmu lokalu mieszkalnego w (...)/3, w którym zamieszkała wraz z córkami L. i N..

Sąd dał wiarę twierdzeniom stron w tym zakresie.

J. N. (1) wskazała, iż umowa została wypowiedziana i wraz z dziećmi za zgodą powoda z uwagi na zaległości alimentacyjne powróciła do lokalu powoda.

Najczęściej uprawnienie byłego małżonka do zajmowania pomieszczeń w budynku mieszkalnym, wywodzi się z umowy użyczenia zawartej na czas nieoznaczony. Taki stosunek prawny wygasa wskutek dokonania wypowiedzenia. Wypowiedzenie stosunku prawnego nastąpiło przez użyczającego - powoda, bowiem samo wniesienie pozwu o eksmisję zastępuje wypowiedzenie (porusza uchwała S.N. z dnia 11 września 1997 roku, III CZP 39)97, OSNC 1997, nr 12, poz. 191).

Zdaniem Sądu podobnie było w niniejszej sprawie.

P. po okresie użyczenia zaproponował pozwanej najem lokalu w kwocie 2.200 zł miesięcznie wraz z opłatami za lokal , na który nie zgodziła się pozwana mając na uwadze wysokość jej zarobków 2.900 zł w związku z czym powód cofnął zgodę na zamieszkanie. Stosunek użyczenia wygasł wskutek dokonania wypowiedzenia.

Sąd w tym zakresie dał wiarę wynikom przesłuchania stron.

Strony po w/w okresie nie zawarły żadnej umowy w zakresie korzystania z lokalu. Należało uznać, zgodnie z twierdzeniami powoda, iż J. N. (1) wraz z dziećmi bez zgody powoda przebywa w jego lokalu od dnia 04.07.2022r.

Pozwana w zasadzie nie wykazała żadnymi dokumentami, iż ponosi opłaty związane z korzystaniem z lokalem.

P. przyznał, iż ponosi koszty zużycia energii elektrycznej ale nie w pełnym zakresie albowiem istnieje zaległość w płatnościach. Zakwestionował ponoszenie innych opłat.

Stąd Sąd uznał, że pozwana J. N. ponosi częściowo opłaty związane z energią elektryczną.

Pozwana J. N. (1) nie wykazała aby ponosiła inne wydatki.

Niewątpliwie istnieją przesłanki do eksmisji J. N. (1).

Małżonek, którego prawo do korzystania z mieszkania wynikało z art. 28 ¹ KRO, jest lokatorem w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie kodeksu cywilnego ( tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 marca 2006 roku, w sprawie o sygn. akt V CSK 185/05, opubl. OSNC 2006, Nr 12, poz. 208).

Powołana ustawa w art. 15 ust.1 wskazuje, że jeżeli w sprawie o opróżnienie lokalu okaże się, że w razie uwzględnienia powództwa obowiązane do opróżnienia lokalu mogą być jeszcze inne osoby, które nie występują w sprawie w charakterze pozwanych, sąd wezwie stronę powodową, aby w wyznaczonym terminie oznaczyła te osoby w taki sposób, by ich wezwanie było możliwe, a w razie potrzeby, aby wystąpiła z wnioskiem o ustanowienie kuratora. Sąd wezwie te osoby do wzięcia udziału w sprawie w charakterze pozwanych.

W myśl art. 26 § 1 k.c. miejscem zamieszkania dziecka pozostającego pod władzą rodzicielską jest miejsce zamieszkania rodziców albo tego z rodziców, któremu wyłącznie przysługuje władza rodzicielska lub któremu zostało powierzone wykonywanie władzy rodzicielskiej.

Z ustaleń Sądu Okręgowego wynika, iż zgodnie z wyrokiem rozwodowym miejscem pobytu 3 dzieci stron jest miejsce pobytu matki.

Współuczestnictwo matki i dzieci jest współuczestnictwem koniecznym stąd dzieci stron zostały wezwane do udziału w sprawie w charakterze pozwanych ( k.340).

W sytuacji zatem eksmisji matki nie jest możliwe pozostawienie w nieruchomości małoletnich dzieci nawet jeżeli ich uprawnienie do zajmowania do lokalu wynika z obowiązku alimentacyjnego powoda.

W toku postępowania jedna z córek – N. stała się pełnoletnia zatem jej sytuacja jest inna.

Brak jest informacji odnośnie jej aktualnej sytuacji życiowej , w szczególności czy nadal się uczy, czy pracuje, czy jest samodzielna.

Zgodnie z art. 339 § 1 i 2 k.p.c. Sąd może wydać wyrok zaoczny na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany w wyznaczonym terminie nie złożył odpowiedzi na pozew .W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o faktach zawarte w pozwie lub pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed posiedzeniem, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Pozwana nie przejawiała żadnej aktywności w sprawie.Jej sytuacja może się zmienić w przypadku wniesienia w terminie sprzeciwu.

P. domagał się eksmisji wszystkich pozwanych.

Materiał dowodowy pozwala na uznanie, że zostały spełnione przesłanki do eksmisji pozwanych.

Powołana ustawa w art. 14 nakłada na sąd obowiązek rozważenia z urzędu przesłanek uprawnienia osoby, która była lokatorem, do otrzymania lokalu socjalnego, oraz stosownego do wyniku tego badania orzeczenia w wyroku eksmisyjnym.

Struktura regulacji zawartej w art. 14 tej ustawy wskazuje na to, że sąd w pierwszej kolejności powinien brać pod uwagę indywidualną sytuację danej osoby, a więc "dotychczasowy sposób korzystania z lokalu i szczególną sytuację materialną oraz rodzinną osób zobowiązanych do jego opróżnienia" ( art. 14 ust. 3), z tym że nie może nie orzec o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego w stosunku do wymienionych w art. 14 ust. 4 kategorii osób. Takiego obowiązku sąd nie ma jedynie w pewnych, wyjątkowych okolicznościach, np. uprawniony ma zamieszkać w innym lokalu, gdy powodem eksmisji jest znęcanie się nad rodziną ( art. 17) lub gdy zachodzi rażące wykraczanie przez pozwanego o eksmisję przeciwko porządkowi domowemu albo rażąco naganne postępowanie uniemożliwiające wspólne zamieszkiwanie (argument z art. 13) - por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 lutego 2008 roku, w sprawie o sygn. akt II CSK 484/07, opubl. w L.).

Mając na uwadze, iż pozwana zajmuje się małoletnimi dziećmi , jej sytuację materialną i brak innego lokalu, w którym pozwana mogłaby zamieszkać Sąd orzekł, iż pozwanej J. N. (1), L. i N. N. przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego.

Podobnie Sąd orzekł w stosunku do N. N. choć jest już pełnoletnia. Pomimo ciążącego na ojcu obowiązku alimentacyjnego wobec pełnoletniej córki wniósł o jej eksmisję. Mając na uwadze jej wiek 19 lat , brak informacji o pełnej samodzielności czy posiadaniu praw do innego lokalu , w sytuacji zamieszkiwania razem z matką Sąd uznał, iż przysługuje jej również prawo do lokalu socjalnego.

Uzyskanie uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wiąże się z nakazaniem wstrzymania wykonania opróżnienia lokalu mieszkalnego do czasu złożenia przez Gminę S. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

Ochrona własności wiąże się z bezwzględnym charakterem tego prawa, który powoduje że stosowanie art. 5 k.c. jest w zasadzie wyłączone.

Unormowanie przewidziane w art. 5 k.c. ma wyjątkowy charakter, gdyż przełamuje zasadę, że wszystkie prawa podmiotowe korzystają z ochrony prawnej, jej odmowa musi więc być uzasadniona wystąpieniem okoliczności rażących i nieakceptowanych ze względów aksjologicznych lub teleologicznych (wyrok SN z dnia 24 kwietnia 1997 roku, II CKN 117/97). Istotą prawa cywilnego jest strzeżenie praw podmiotowych, zatem wszelkie rozstrzygnięcia prowadzące do redukcji bądź unicestwienia tych praw mogą być incydentalne (wyrok SN z dnia 25 sierpnia 2011 roku, II CSK 640/10). Domniemywa się, iż osoba korzystająca ze swego prawa czyni to w sposób zgodny ze społeczno - gospodarczym przeznaczeniem prawa i zasadami współżycia społecznego, natomiast odwołanie się, do klauzul generalnych przewidzianych w art. 5 k.c. nie może pośrednio podważać mocy obowiązujących przepisów prawnych, doprowadzić do nabycia bądź trwałej utraty prawa podmiotowego, udaremniać wykonywania uprawnień wynikających z przepisów (wyrok SN z dnia 7 grudnia 1965 roku, III CR 278/65, wyrok SN z dnia 8 listopada 1985 roku, III CRN 343/85).

W świetle konstytucyjnej zasady ochrony własności, która znalazła wyraz w art. 21 ust. 1 Konstytucji nie jest dopuszczalne ekstremalne ujmowanie nadużycia prawa własności i w związku z tym zbyt liberalne stosowanie w tym zakresie klauzuli generalnej zawartej w art. 5 k.c.

Zasady współżycia społecznego, chroniąc przed nadużyciem prawa własności, nie mogą tego prawa w ogóle unicestwiać.

Przyjęcie odmiennego stanowiska mogłoby prowadzić do trwałego pozbawienia właściciela nieruchomości jego prawa.

Dlatego w procesie windykacyjnym mogą one jedynie powodować odroczenie wydania nieruchomości, a nie całkowite pozbawienie uprawnionego jego prawa podmiotowego (wyrok SN z dnia 22 marca 2000 roku, I CKN 440/98).

Strony ( poza pozwaną N. N.) domagały się rozliczenia kosztów procesu.

P. poniósł opłatę od pozwu w kwocie 200 zł k.29, koszty zastępstwa procesowego , opłatę skarbową od pełnomocnictwa oraz wydatki na świadka w kwocie 80,50 zł.

W przedmiocie wydatków sądowych w kwocie 80,50 zł Sąd obciążył powoda postanowieniem z dnia 17.07.2023r k.204, które uprawomocniło się z dniem 29.07.2023r ( k.213).

Reprezentant małoletnich pozwanych N. i L. N. wniósł o obciążenie powoda kosztami postępowania w całości i zasądzenie kosztów świadczonej pomocy z urzędu wraz z VAT, które to koszty nie zostały ani w całości ani w części opłacone.

Ponadto Sąd Okręgowy pozostawił Sądowi Rejonowemu w Strzelcach Krajeńskich rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego – koszty poniesionej apelacji przez pozwana, jak i zastępstwa procesowego powoda.

Zgodnie z art. 102 k.p.c. w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami.

Przepis wyraża zasadę słuszności w orzekaniu o kosztach, stanowiąc wyjątek od zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Art. 102 k.p.c. nie konkretyzuje w żaden sposób pojęcia wypadków szczególnie uzasadnionych. Ocena, czy taki wypadek rzeczywiście zachodzi, pozostawiona została uznaniu sądu. Chodzi tu nie tylko o okoliczności związane z przebiegiem procesu, ale również pozostające poza jego obszarem (np. stan majątkowy stron, ich sytuacja życiowa).

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c. mając na uwadze sytuację finansową i życiową pozwanych, a w przypadku 2 dzieci powoda fakt ich małoletności.

Co do N. N. to dopiero stała się pełnoletnia, jej sytuacja jest ciężka, ojciec wniósł o jej eksmisję, pomimo zobowiązań alimentacyjnych.

Odnośnie J. N. (1) utrzymuje się z niewielkiej kwoty wynagrodzenia, do tego ma na utrzymaniu 3 dzieci ( wszystkie dzieci z nią zamieszkują) .

P. zainicjował postępowanie sądowe.

Zostały poniesione przez Skarb Państwa wydatki na świadka w kwocie 23,24 zł , które nie zostały dotąd uiszczone stąd nieuiszczone wydatki obciążyły powoda.

Pozostało do rozliczenia wynagrodzenie dla reprezentanta za dwóch małoletnich

Zgodnie z art. 29 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26.05.1982r prawo o adwokaturze

1. Koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ponosi Skarb Państwa albo jednostka samorządu terytorialnego, jeżeli przepis szczególny tak stanowi.

2. Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Adwokackiej, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady ponoszenia kosztów, o których mowa w ust. 1, z uwzględnieniem sposobu ustalania tych kosztów, wydatków stanowiących podstawę ich ustalania oraz maksymalnej wysokości opłat za udzieloną pomoc.

Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu z dnia 14 maja 2024 r - § 24 do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy niniejszego rozporządzenia.

W myśl § 4 ust.3 w/w rozporządzenia - opłatę, o której mowa w ust. 1 i 2, podwyższa się o kwotę podatku od towarów i usług wyliczoną według stawki podatku obowiązującej dla tego rodzaju czynności na podstawie przepisów o podatku od towarów i usług, która wg § 13 pkt.1 wynosi za prowadzenie spraw o opróżnienie lokalu mieszkalnego 480 zł.

Anżelika K.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować w kontrolce uzasadnień ;

2.  reprezentant zwolniony z opłaty;

3.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć reprezentantowi mał.

4.  za 14 dni lub z apelacją;

Strzelce Kraj., 10.02.2025 r.